Officieel viel de diagnose bij mevrouw De Groot anderhalf jaar geleden: dementie. “Maar het was al langer aan de gang. Het begon geleidelijk”, vertelt zoon Pieter. “Zo wist mijn moeder niet meer welke dag het was. We weten het aan het feit dat voor haar alle dagen op elkaar leken nadat ze gestopt was met werken. Zo zoek je als familie naar een logische verklaring.” (meer…)

“Het gaat zoals het gaat, het is zoals het is, het is goed zo”

“Mijn moeder is al lang ziek. Nog voordat mijn zoon werd geboren – hij is nu 27 jaar – merkten we al iets bijzonders aan haar. Ze verstopte bijvoorbeeld de post en kon zomaar om niets kwaad worden. Na jarenlange onzekerheid werd bij haar de ziekte dementie geconstateerd.” Hennie vertelt het verhaal van haar moeder, die in de Omloop woont. (meer…)

Mevrouw Meijering woonde vele jaren in haar eigen vrijstaande woning in Annen. Ze had het er fijn en trok er veel op uit. Een paar jaar geleden veranderde haar situatie. (meer…)

Anja Bonder werkt al 20 jaar in De Duinstee in Eelde. Ze is geboren en getogen in het dorp en dat brengt soms onvermoede voordelen met zich mee. Neem de meneer die na een beroerte werd opgenomen in Groningen. Hij was somber, wist zich niet meer te herinneren wat hij een kwartier geleden had gegeten en sprak geen woord. Het enige wat er over zijn lippen kwam, was dat hij terug wilde naar Eelde. Daar had hij zijn hele leven gewoond en als melkrijder de kost verdiend. (meer…)

Mevrouw Kloppenburg had al veel meegemaakt, toen ze in het Heymanscentrum werd opgenomen. Een ziekte was er de oorzaak van dat ze op de observatieafdeling van het Heymanscentrum terecht kwam. Vandaar verhuisde ze naar een van de verpleegafdelingen. (meer…)

De moeder van Saskia Dees vergat dingen. Toen de vader van Saskia overleed, bleek pas hoezeer ze de jaren daarvoor achteruit was gegaan. “Mijn vader had dat steeds weten te verbloemen voor haar”, zegt Saskia. In het begin ging het nog wel. Ze woonde nog zelfstandig in het huis in Glimmen waar ze, samen met haar man, haar gezin had grootgebracht. (meer…)

,,Er werkt hier een Italiaan in de verzorging, die heet Domenico. Ik heet Trientje, maar Domenico noemt me altijd Truus. Hij noemt iedereen Truus. Een buurvrouw begreep er niks van, die zei: ‘Domenico noemt me steeds Truus, maar ik heet helemaal geen Truus!’ Dat is Domenico. Altijd een grapje. In het begin kon ik zijn naam niet onthouden en noemde ik hem altijd Italiano.”
(meer…)

“We zijn er samen naartoe gegroeid”

Meneer en mevrouw Koster werkten beiden in de jeugd gezondheidszorg. Mevrouw Koster is achtenzeventig jaar. Ze houdt van muziek, piano spelen, dansen, wandelen en de natuur. Mevrouw Koster heeft de ziekte van Alzheimer. Meneer Koster is mantelzorger. Hij vertelt hun verhaal. (meer…)

Meneer van Zanten is zevenentachtig jaar. Vijf jaar geleden werd bij hem de diagnose Alzheimer gesteld. Mevrouw van Zanten is zijn mantelzorger. Zij vertelt over haar man: “Mijn man was altijd een intellectuele man. Hij had een passie voor geografie en schreef hier ook veel over. (meer…)