Aandacht is belangrijk
Anja Bonder werkt al 20 jaar in De Duinstee in Eelde. Ze is geboren en getogen in het dorp en dat brengt soms onvermoede voordelen met zich mee. Neem de meneer die na een beroerte werd opgenomen in Groningen. Hij was somber, wist zich niet meer te herinneren wat hij een kwartier geleden had gegeten en sprak geen woord. Het enige wat er over zijn lippen kwam, was dat hij terug wilde naar Eelde. Daar had hij zijn hele leven gewoond en als melkrijder de kost verdiend.
Thuiskomen in Eelde
Uiteindelijk belandde hij in de Duinstee en ontmoette daar de lange, vrolijke Anja Bonder. “Bonder?”, zei de oud-melkrijder. “Bonder uit Eelde? Van wie ben je er eentje dan?” Aangezien ze drie ooms heeft, liet Anja meneer raden. Feilloos wist hij de namen van de ooms te noemen. Uiteindelijk noemde hij de naam van Anja’s vader. Meneer klaarde helemaal op. “Daar heb ik nog mee op de kleuterschool gezeten… Waar woon je nu dan?” “In Peize”, zei Anja. “Ha! Dan ben je een Paizer Oalekop.” “En u bent een Eelder Geelgabber”, speelde Anja het balletje terug. De familie stond met open mond te kijken. Meneer was thuisgekomen.
Een praatje in de huiskamer
In de huiskamer Fuchsia waar Anja de scepter zwaait, zitten de acht bewoners aan tafel, op de bank of in een rolstoel. Een mevrouw die wat grumpy is vanmiddag, krijgt een pop op schoot. Ze ontdooit zienderogen. Een andere dame kijk de tuin in en houdt iedere beweging op het daarachter gelegen wandelpad in de gaten. Een meneer is verdiept in Dagblad van het Noorden. Anja gaat ze allemaal even langs en maakt een praatje.
Ondertussen vertelt ze haar verhaal. “We helpen de bewoners met alles. Wassen, aankleden, eten. Ze weten zelf niet meer wat ze hebben te doen. Het is hard werken.” Lekker eten, nette kleding, af en toe naar de kapper. Dat is waarom het draait in De Duinstee. En aandacht voor de bewoners. Dat is echt heel belangrijk. “Soms is een bewoner verdrietig en moet ze huilen. Ze kan echter niet meer uitleggen waarom. Het is vaak al genoeg om gewoon naast haar te gaan zitten en haar hand vast te houden.”
Aandacht van familie
De medewerkers vinden het fijn als de familie aandacht aan hun naaste geeft. Dat is toch het mooist, zegt Anja. Wij hebben niet overal tijd voor, zoals bijvoorbeeld gaan wandelen met de bewoners. Trouwens, niet iedereen is gebaat bij veel activiteiten. Sommige mensen vinden rust om zich heen fijn. “Er zijn familieleden die iedere dag bij hun vader of moeder komen. Anderen zie je helaas zelden.” Anja is regelmatig getuige van de gesprekken tussen ouders en kinderen. Laatst vroeg een mevrouw aan haar zoon waar vader was. ‘Bij de koeien’ zei de zoon. ‘Er is net een kalfje geboren.’ Anja weet dat de boerderij al jaren geleden is verkocht en de vader is overleden. De familie en medewerkers zijn zo wijs om dat niet hardop te zeggen. De bewoner wordt er maar verdrietig of boos van.
Zijn zoals je bent
Voor veel familieleden is het moeilijk om hun dierbare naar een verpleeghuis te brengen. Voor veel bewoners kan het niettemin heel goed uitwerken, legt Anja uit. “Buiten het verpleeghuis worden ze vaak gecorrigeerd, omdat ze dingen niet meer weten of zijn vergeten. Hier gebeurt dat niet. Ze mogen hier zijn zoals ze zijn.”