Dagbesteding geeft mantelzorger lucht
Meneer van Zanten is zevenentachtig jaar. Vijf jaar geleden werd bij hem de diagnose Alzheimer gesteld. Mevrouw van Zanten is zijn mantelzorger. Zij vertelt over haar man: “Mijn man was altijd een intellectuele man. Hij had een passie voor geografie en schreef hier ook veel over. Mijn man was altijd bezig, ging graag zijn eigen gang en was heel zelfstandig.” Dat heeft mevrouw van Zanten in de afgelopen jaren zien verdwijnen, ook al zijn er ook nog dingen die ze kunnen delen. “We reisden veel. We zijn de hele wereld over geweest met zijn tweeën. Wandelen en fietsen zijn passies van ons. Dat doen we nog elke dag samen.”
Diagnose Alzheimer
Vijf jaar geleden merkte mevrouw van Zanten dat haar man steeds minder zelfstandig werd en vaker de weg kwijt was. “Mijn man was bang om alleen te zijn. Als ik niet in de buurt was raakte hij weleens in paniek. Ook werd hij af en toe ineens boos. Dat was heel ongewoon voor mijn man. We waren ongerust.” Na een doorverwijzing van de huisarts kwamen ze in het UMCG terecht. Daar werd de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd. Het UMCG verwees meneer van Zanten naar Team290. “De specialist ouderengeneeskunde heeft mijn man medicatie voorgeschreven. Dat dempt zijn emoties een beetje. Dit omdat zijn boze buien steeds vaker voorkwamen. Hij is minder angstig en ontremd.
Ik ben er heel blij mee, het is een stuk aangenamer geworden voor hem en voor mij.”
Benauwend
Het leven is erg veranderd voor mevrouw van Zanten. “Ik wilde graag de dingen blijven doen die ik altijd al deed, zoals afspreken met mijn vriendinnen en familie bezoeken. Voor mijn gevoel werd dat steeds lastiger. Mijn man is erg aanhankelijk en zoekt altijd houvast bij mij. Daardoor had ik het gevoel dat ik hem niet alleen kon laten. Ik voelde me daardoor erg opgesloten in huis.” En ook in huis had mevrouw weinig bewegingsvrijheid. “Ik strijk altijd boven. Dat geef ik dan duidelijk aan mijn man aan. Meestal komt hij me na een kwartier zoeken. Dan kijkt hij overal waar ik ben: buiten, boven. Als hij me dan vindt, dan gaat hij naast me zitten kijken hoe ik strijk. Dat benauwt me.” Ook van de actieve man die Meneer van Zanten vroeger was is weinig meer over. “Mijn man slaapt veel en hij komt zijn stoel niet meer uit als ik geen initiatief neem.”
Dagbesteding
Al met al voelde mevrouw van Zanten zich klem zitten. “Ik vroeg me af: hoelang kan ik dit volhouden? Ik bedacht dat het misschien goed zou zijn om gezelschap thuis te regelen. Vanuit Team290 kwamen ze met het idee van de dagbesteding. Daar zou mijn man een aantal dagen per week dan naartoe kunnen.” In hun zoektocht naar een goede vorm van dagbesteding kwamen ze bij De Horst in Zuidlaren terecht. “We hebben De Horst gekozen om een aantal redenen. Er heerst een fijne, gemoedelijke sfeer in de gezellige huiskamers. De leiding is vriendelijk. Bovendien ligt De Horst in een mooie natuurlijke, parkachtige, groene, bosrijke omgeving met een mooi uitzicht. Hij kan er ook vrijuit wandelen.”
Meer tijd en ruimte
Mevrouw van Zanten is blij met de dagbesteding. Ze heeft meer tijd en bewegingsvrijheid voor zichzelf. Haar leven is een stuk aangenamer geworden. “Ik vind het fijn om dingen alleen te doen en zelfstandig te zijn. Op deze manier heb ik veel meer energie om voor mijn man klaar te staan als hij thuis is.” Wel vindt ze het soms lastig om haar man naar de dagbesteding te laten gaan, ook al gaat hij er wel altijd gemoedelijk naartoe. “Ik weet niet zeker of hij het wel leuk vindt. Hij laat geen emotie meer zien en kan dit ook niet uitspreken.”
Mevrouw denkt dat ze de zorg voor haar man zo wel vol kan blijven houden. “Zolang ik het aankan en gezond blijf, blijft mijn man thuis.” Het accepteren van de situatie blijft moeilijk. “Ik vind het een rotziekte. Af en toe denk ik nog steeds: hou je me nou voor de gek of weet je het echt niet? Het is bijna niet te geloven hoe deze ziekte in elkaar steekt.”