‘Iedereen kent elkaar hier, dus het contact is erg laagdrempelig’

Officieel viel de diagnose bij mevrouw De Groot anderhalf jaar geleden: dementie. “Maar het was al langer aan de gang. Het begon geleidelijk”, vertelt zoon Pieter. “Zo wist mijn moeder niet meer welke dag het was. We weten het aan het feit dat voor haar alle dagen op elkaar leken nadat ze gestopt was met werken. Zo zoek je als familie naar een logische verklaring.”

Uitslag van de test

Op een dag werd de ziekte van mevrouw de Groot pijnlijk duidelijk. “Op weg naar de dokter voor andere klachten stortte mijn moeder in. De arts heeft toen meteen allerlei testen gedaan. Hij had al eerder een vermoeden van dementie gehad en dit met mijn moeder besproken, maar mijn moeder had dit niet met ons besproken.” De uitslag van de testen bevestigde het vermoeden van de dokter.

Steun

De familie de Groot ontving vanaf het moment van diagnose veel steun van Team290. Zij ondersteunen vanuit Lentis mensen met dementie en hun mantelzorgers.  Zij hielpen Pieter met alle praktische zaken en gaven voorlichting over wat dementie is.  Zo vertelden zij bijvoorbeeld aan Pieter dat er een andere vorm van communicatie met zijn moeder nodig is. “Zij vertelden me dat verleden en toekomst voor haar wegvallen. Ik leerde dat ik mijn moeder in het nu moet laten. Ik hoef haar niet te corrigeren wanneer zij bijvoorbeeld denkt aan het werk te zijn. Bij Team290 zeggen ze:  eerst sta je samen aan de oever van de rivier, je praat met elkaar. Bij dementie staat je gesprekpartner aan de andere kant van een kolkende rivier. Zij kan niet naar jou komen, maar jij wel naar haar.”

Mantelzorg

Pieter probeerde met mantelzorg zijn moeder zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Toen er echter medische complicaties bij kwamen ging dit niet meer.  “Naast haar reuma, artrose en diabetes kreeg mijn moeder ook nog een blaasontsteking. Hiervan raakte zij erg in de war.” Met spoed moest mevrouw de Groot worden opgenomen in een verpleeghuis. “Ze kwam hier op een brancard binnengereden. Totaal verward. Ze herkende mij zelfs niet meer. Maar toen ze het plafond hier zag zei ze “hé dit is ‘t Blauwbörgje”, haar moeder had hier ook gelegen namelijk”, vertelt Pieter glimlachend.

Nuchtere Grunneger

De manier waarop zijn moeder met haar ziekte omgaat, maakt het voor Pieter makkelijker om het accepteren. “Mijn moeder is echt een nuchtere Grunneger. Je hoort dat je iets hebt, je accepteert het en je gaat door. Ze staat met beide benen op de grond, is positief en optimistisch. Doordat zij het zo goed accepteert wordt het voor mij ook makkelijker. Maar accepteren dat het zo is en ermee leren omgaan zijn twee verschillende dingen, gelukkig helpt de verpleging van ‘t Blauwbörgje mij daarmee”, vertelt Pieter.

Kleinschalig Blauwbörgje

“De verpleging let hier echt goed op de bewoners. Zo kwamen ze erachter dat achtergrondmuziek voor mijn moeder goed is, maar dat de ruis van tv op de achtergrond haar juist onrustig maakt. Ook kwamen ze erachter dat ze op donderdag altijd kribbiger is door bepaalde medicijnen die ze dan krijgt”, vertelt Pieter. Door de kleinschaligheid van het ‘t Blauwbörgje kan informatie over de bewoners makkelijk gedeeld worden.  “Iedereen kent elkaar hier, dus het contact is erg laagdrempelig. Ik heb het gevoel dat ik altijd met mijn vragen terecht kan en zij geven mij ook altijd even een update.”

Door haar ziektes zal mevrouw De Groot het verpleeghuis niet meer kunnen verlaten. Gelukkig heeft zijn moeder het volgens Pieter naar haar zin in ‘t Blauwbörgje. “Er wordt hier heel veel georganiseerd voor de bewoners. Er zijn hier live muziek optredens, themaweken en er zijn verschillende clubjes.  Mijn moeder heeft bijvoorbeeld altijd geborduurd, maar moest hier door haar reuma mee stoppen. Maar hier in ‘t Blauwbörgje hebben ze een handwerkclub. Nu kan ze hier met hulp haar oude hobby weer uitoefenen.”

De mevrouw op de foto is niet de moeder van Pieter