Verhuizen door Alzheimer
“We zijn er samen naartoe gegroeid”
Meneer en mevrouw Koster werkten beiden in de jeugd gezondheidszorg. Mevrouw Koster is achtenzeventig jaar. Ze houdt van muziek, piano spelen, dansen, wandelen en de natuur. Mevrouw Koster heeft de ziekte van Alzheimer. Meneer Koster is mantelzorger. Hij vertelt hun verhaal.
Vreemde dingen
“Ik merkte dat mijn vrouw vaak de weg kwijt was op de fiets en in de auto. Ook deed ze vreemde dingen. Een bos bloemen naar de buurvrouw brengen bijvoorbeeld, om haar sterkte te wensen vanwege ziekte. Terwijl ze niet ziek was.” Na aandringen van haar man, klopte mevrouw Koster bij een neuroloog aan. In het UMCG werd de diagnose ziekte van Alzheimer gesteld. “Mijn vrouw heeft nog lang thuis gewoond. Ik wilde eerst ook geen thuiszorg. Dat vond ik zo gek: om naar iemand te kijken die mijn vrouw verzorgde. Dat kan ik zelf ook wel.”
Dagbesteding
Toen meneer Koster zelf ziek werd, kwam mevrouw voor een aantal dagen per week op dagbesteding De Horst terecht. “Er is een fijne sfeer in de Horst. De omgeving is prachtig, heel geschikt om te wandelen en ook in het gebouw is heel veel ruimte.” Een belangrijk pluspunt voor De Horst vond meneer Koster de muziekactiviteiten die er worden aangeboden. Omdat mevrouw Koster van muziek houdt, was dit echt een streepje voor bij andere dagbestedingen.
Niet meer thuis
Mevrouw Koster woont inmiddels niet meer thuis. Ze is opgenomen in verpleeghuis De Enk. “De grens was voor mij bereikt toen we beide ’s nachts niet meer konden slapen.” De stap was moeilijk, maar ze zijn er samen naartoe gegroeid. “Voordat ze zou worden opgenomen gaf ze op een avond zomaar aan dat het goed was zo en dat het volgens haar tijd was om ergens anders te gaan wonen. Die dag was ik samen met onze kinderen naar het verpleeghuis geweest. We hadden besloten dat het beter was om haar op te laten nemen. En toen kwam ze er zelf mee.”
Moeilijke momenten
Het moment van opname was moeilijk. “Mijn vrouw schrok op dat moment toch wel. Toen ik haar gesteund had en erkenning gaf accepteerde ze het wel. Om het voor mijn vrouw rustig te houden ben ik vertrokken volgens de zogenaamde verdwijnmethode. De verzorgende zorgde voor mijn vrouw terwijl ik de kamer zonder iets te zeggen rustig heb verlaten. Dat klinkt raar, maar voor mijn vrouw was dit beter. Ik heb dat nog wel vier maanden zo moeten doen. Nu is ze helemaal gewend. Ik kan nu gewoon afscheid nemen. Ze loopt met me mee naar de uitgang om me uit te zwaaien.“
Herkenning
Mevrouw Koster is inmiddels in een verder gevorderd stadium van dementie. “Maar ze houdt nog steeds van muziek en dansen. In het verpleeghuis gebruiken ze muziek om haar te bewegen om dingen te doen, zoals zichzelf verzorgen en aankleden. Ook andere dingen herken ik nog: mijn vrouw houdt van een geintje en ze wandelt nog altijd graag. Met al deze dingen houden ze rekening in de zorg die ze mijn vrouw bieden.”