Ze zijn goed voor me

De moeder van Saskia Dees vergat dingen. Toen de vader van Saskia overleed, bleek pas hoezeer ze de jaren daarvoor achteruit was gegaan. “Mijn vader had dat steeds weten te verbloemen voor haar”, zegt Saskia. In het begin ging het nog wel. Ze woonde nog zelfstandig in het huis in Glimmen waar ze, samen met haar man, haar gezin had grootgebracht.

Niet langer thuis wonen

Er kwam drie keer per dag thuiszorg. Eigenlijk had ze ook een stok of een rollator nodig, maar dat wilde ze allemaal niet. “Ze vond zelf dat ze het prima rooide. Ze is een trotse vrouw. Trots is iets moois, maar het kan je ook in de weg zitten.”

De moeder van Saskia kreeg het na verloop van jaren steeds moeilijker thuis. Ze viel regelmatig en werd minder mobiel. Toen ze een keer van de trap viel, een aantal uren in de gang had gelegen en door de thuishulp gevonden werd, was het duidelijk: ze kon niet meer alleen wonen. Ze verhuisde naar De Duinstee.

Persoonlijke aandacht

Ondanks de warme ontvangst op De Duinstee en de persoonlijke aandacht van het personeel heeft de moeder van Saskia het daar heel moeilijk mee gehad. En Saskia ook trouwens. “Ze wilde in Glimmen blijven wonen. Ze was boos op ons. De eerste keren ging ik er met tranen in de ogen vandaan. Dit is een moeilijke fase, waar je doorheen moet komen.”

De aanvankelijke boosheid van Saskia’s moeder ebde weg. Mede onder invloed van de verzorging in De Duinstee. ‘Ze zijn goed voor me’, zei ze geregeld tegen Saskia. Dat de boosheid afzwakte kan te maken hebben met gewenning aan de vaste gezichten van medebewoners en medewerkers. De voortschrijdende ziekte Alzheimer kan ook de oorzaak van de veranderingen zijn. In het begin ging Saskia om de dag naar De Duinstee. Het is om de hoek, dat scheelt. Tegenwoordig is er ook een vrijwilliger die de moeder van Saskia twee keer per week bezoekt.

De vrolijke moeder van vroeger

Als Saskia merkt, dat haar moeder verdrietig is, zingt ze met haar. Liedjes van vroeger. “Daarmee kan ik haar opvrolijken.” En ze luisteren naar conferences van Wim Sonneveld en Toon Hermans. Haar moeder herkent Saskia nog, ze lacht om de grappen van de cabaretiers en ze zingt de liedjes mee. Dan komt weer de lieve, warme, vrolijke moeder van vroeger naar boven. Maar de achterkleinkinderen herkent ze niet. En ze heeft het ook nooit meer over vroeger. Vroeger zei ze vaak dat ze haar man zo miste. Ook dat doet ze niet meer. “Ik weet dat ze oud is en een vrouw van de dag, maar toch is het moeilijk om te zien dat de krachtige vrouw van vroeger zo achteruit gaat.”